بهار من

بهار
حلول توست
آن گاه که سرگردانی ام را به پایان می بری
در سپیده دم رمضان عشق

بهار
خنده ی توست
آن گاه که دیوار دندانهایت فرو می ریزد
درلحظه ی آوار عشق

بهار
شکستن کاسه ی چشمان توست
آن گاه که اشک هایت طغیان می کنند
با زلزله ی پلک هایت

بهار
رویش توست
آن گاه از سفر اعماق زمین باز می گردی
با تیک تاک حیاتی دیگر
تو
با بهار می آیی
و زمستان از پنجره ام می گریزد

مختار شکری پور